Jak długo żyje wilczarz i jakim cieszy się zdrowiem?

              Należy pamiętać, że Wilczarz, choć już nie poluje jak dawniej, nadal jest tym psem, którego stworzyła natura i surowy klimat wyspiarski. W zamierzchłych czasach wilczarz, by sprostać stawianym mu zadaniom, musiał cechować się doskonałym zdrowiem, oraz kondycją pozwalającą na udział w polowaniach na grubą zwierzynę oraz ciągłą gotowością do działania. Takie przeznaczenie musiało nieść za sobą doskonałe zdrowie, a dobór hodowlany jak można mniemać przeprowadzano przede wszystkim pod względem temperamentu i zdrowia. Zmieniały się jednak czasy... Wilczarz coraz mniej spełniał się jako pies polujący, który przemierzał czasami dziesiątki km dziennie poprzez rozległe przestrzenie pól i łąk u boku swego pana i jego konia. W ówczesnych czasach wilczarz, coraz częściej towarzyszy człowiekowi jako członek jego rodziny w mieszkaniu, nierzadko wylegując się całymi dniami na kanapie, konie zastąpiono samochodami, spacery po lasach na spacery po okolicznych parkach. Nasze wilczarze ruszają się niewspółmiernie mniej niż wilczarze które stróżowały na zamkach, brały udział w polowaniach. Zaś metodą selekcji hodowlanej stały się, nie jak dotąd, walory użytkowe psa, a przede wszystkim wystawy psów, zaczęto kłaść większy nacisk na wygląd.

              Niestety lata takiej selekcji pod kątem eksterieru, sprawiły, że obecnie wilczarze są obciążone wieloma chorobami genetycznymi, przekazywanymi przez rodziców na swoje potomstwo. Przyczynił się do tego niewątpliwie chów krewniaczy, który niesie za sobą pozytywne jak i negatywne konsekwencje. Co prawda sprzyja on konsolidacji genetycznej populacji i utrwaleniu pożądanych genotypów i na etapie tworzenia nowej rasy ma to bardzo pozytywne znaczenie, ale pamiętajmy, że wilczarz nie jest na początku swej drogi tworzenia...

              Kumulacja pożądanych genów wybitnego przodka u jego zinbredowanych potomków przyczynia się tez, co prawda, do poprawy cech użytkowych, dlatego inbred na wybitnego przodka jest często stosowany przez hodowców, to jednak należy pamiętać, że inbred niesie za sobą również szereg niekorzystnych zjawisk, polegających na spadku żywotności, problemy z płodnością i plennością (trudności w zapłodnieniu, skłonność do poronień, wysoka śmiertelność noworodków). Ujawniają się też dziedziczne wady i choroby oraz obniżoną wydajność zwierząt. Przejawem zbyt wysokiego inbredu jest też większa podatność na choroby, wrażliwość na niekorzystne warunki środowiskowe. Bardzo istotnym problemem wysokiego inbredu są również zaburzenia psychiki, polegające na nadpobudliwości czy lękliwości zwierząt. Brak zmienności genetycznej jest kluczowym problemem, spędzającym sen z powiek wszystkim hodowcom. Kojarzenia krewniacze są uzasadnione tylko w przypadku: gdy brak jest osobników niespokrewnionych. W ostatnich latach pogłowie IW w Polsce staje się coraz liczniejsze. Coraz łatwiejszy jest również wyjazd do krycia zagranicę oraz import psów hodowlanych. Istnieją, zatem bardzo dobre warunki, by do polskiej hodowli trafiały osobniki niespokrewnione, a co za tym idzie, by pula genowa naszych wilczarzy była coraz bogatsza, korzystnie wpływając na przyszłe wyniki hodowlane.

              Średnia życia wilczarzy to w przybliżeniu 6-7 lat. Sporządzono szacunkowe dane w oparciu o zebrane wiadomości z poszczególnych Klubów Rasy IW na Świecie .Przedstawiają się one w sposób następujący:

              Najdłuższy znany wiek wilczarza- to 16 lat i 6 miesięcy. Tym psem był Killykeen Kildevin należący do Anthony Killykeen-Doylea.

              Jak widzimy wilczarze nie są długowieczne. Niestety przyczyniają się do tego obciążenia genetyczne choroby, które są charakterystyczne dla tej rasy. Niektóre z nich jak kardiomiopatia, PSS, epilepsja znacząco obniżają długość życia naszych psów. Można im zapobiegać (nie mówię tu o całkowitej eliminacji, bo to zapewne niemożliwe) poprzez przede wszystkim świadomość. Istotnym jest właściwy dobór hodowlany, badanie psów przeznaczonych do rozrodu, badanie szczeniąt w kierunku PSS, korzystanie z zamrożonego nasienia psów wybitnych eksterierowo, które też dożyły długich lat w zdrowiu.

Choroby nękające rasę Wilczarz Irlandzki:
(objawy ,zalecenia, leczenie, oraz zapobieganie - po klinięciu na link)

Dysplazja stawu biodrowego

Dysplazaja stawu łokciowego

Osteochondroza stawu ramiennego

Osteodystrofia przerostowa

Kardiomiopatia - stanowi az 15% przyczyny umieralności wilczarzy

Rozszerzenie żołądka

Paraliż szczenięcy

Choroba von Willebranda

PSS - dotyczy 2-3% populacji IW

PRA

Choroby oczu

Epilepsja

PCD i zapalenie płuc

              Nowotwory - największa przyczyna śmiertelności wśród wilczarzy - aż 32%. Wśród nich nowotwór narządu ruchu:

Osteosarcoma (kostniakomięsak)

Chłoniak (lymphoma, lymphosarcoma)

Znieczulenie u wilczarzy