...::: Republika Marzeń - przygotowanie do wystaw - wilczarz irlandzki :::...
   









         Robert Hunter
         Opis pielęgnacji wilczarza i praktyk wystawowych podany będzie w porządku takim jak w ocenie punktowej wg. wzorca wilczarza przyjętego przez AKC (wg. ważności cech).


         1. Typowy wilczarz jest rasą szorstkowłosą w typie Grehounda najwyższa rasą chartów ,łączącą w sobie siłę i szybkość.

         Ze względu na to, że wilczarz jest psem wyścigowym jego charakterystyczny wyraz powinien wynikać z następujących cech budowy anatomicznej: głeboka klatka piersiowa, podciągnięty brzuch, lekko wypukłe lędźwie, długie tylne kończyny o muskularnych udach i podudziach, dobrze wygięte w stawach kolanowych, nisko położone stawy skokowe. Ponadto powinno być zauważalne "przebudowanie" przodu.
         Kończyny przednie u wszystkich ras wyścigowych (chartów) znajdują się przed środkiem ciężkości psa dając wrażenie przebudowania przodu przy obserwacji z profilu.
         Natomiast, dla porównania u ras pracujących (np.owczarków niemieckich) klatka piersiowa wystaje przed kończynami przednimi, a kończyny przednie ustawione są dokładnie pod środkiem ciężkości. Szyja i grzbiet powinny być długie i lekko wygięte (suka ma bardziej prosty grzbiet niż pies). Długi grzbiet spełnia ważną rolę przy charakterystycznym dla chartów galopie.
         Wrażenie siły i {...} szybkości (przyp. tłumaczenie.) można oceniać w ringu tylko subiektywnie. W każdym razie wilczarz powinien mieć wygląd charta, ale musi być zawsze bardziej masywny i silny niz inne charty, a także musi być od nich wyzszy. Pielęgnacja i prezentacja w ringu wystawowym powinny pozwolić na ukazanie charakterystycznych cech tej rasy.


         2. Wielkość i wygląd wzbudzający respekt.

         Technika wystawowa pozwalająca na zapewnienie wrażenia wielkości i wysokości jest prosta i polega na podciągnięciu głowy wilczarza do góry przez obrożę założoną za uszami (rys. 2 - zmiana wrażenia wysokości poprzez zmianę położenia głowy wilczarza)





Należy nauczyć wilczarza stać w pozycji jak na rys. 3





         Jest to pozycja wygodna i pozwalająca na najkorzystniejsze zaprezentowanie psa. Kończyny przednie powinny znajdować się dokładnie pod łopatkami i muszą być ustawione prostopadle do podłoża. Tylne łapy powinny znajdować się na linii pionowej poprowadzonej z tyłu ud. Patrząc na psa od tyłu, kończyny powinny być ustawione jak na rys.3, ale szerzej (jak np. u psów stróżujących lub dobermanów) bo powodowałoby to optyczne zmniejszenie wysokości wilczarza.


         3. Ruch swobodny i wydajny.

         Aby dobrze pokazać wilczarza w ruchu autor sugeruje czytelnikom, aby zapoznali się z następującymi publikacjami:
         McDowell Lyon's "Complete Irish Wolfhound"
         McDowell Lyon's "The Dog in Action" ,
które sa najlepszymi opracowaniami na ten temat. Ocena ruchu psa w ringu jest sprawą trudną do wyjaśnienia w krótkim artykule i dlatego zaleca się przeczytanie podanych wyżej pozycji.
         Jedyną empiryczną sugestią jaką czytelnik może wykorzystać do oceny ruchu jest obserwacja sladów psa na śniegu lub mokrym piasku, gdy pies porusza się swobodnie. Prawidłowo poruszający się pies zostawia "pojedyńczy ślad", tzn. ślady tylnych łap znajdują się tuż przy lub dokładnie na śladach przednich łap.


         4. Głowa - długa, płaska, noszona wysoko.

         Głowa jest jednym z elementów stanowiących o wyrazie płci i rasy i jest wyraźnie inna u psa i u suki.





         Głowę nalezy trymować w razie potrzeby, aby nadać jej odpowiedni kształt i optycznie wydłużyć, a także uwidocznić guz potyliczny. Może być konieczne przetrymowanie czoła oraz cieniowanie tyłu szyi jak na rys. 5





         Włosy na uszach należy wyskubać, nasadę i wnętrze ucha także, tak aby uszy miały zadbany wygląd. Wskazane jest wyskubanie sterczących włosów na szyi tuż pod zuchwą i "wygładzenie" linii szyi w kierunku piersi i mostka - przez przetrymowanie i odpowiednie zaczesywanie szaty. Pozwoli to uzyskać lepsze optycznie osadzenie głowy i wrażenie dłuższej szyi.
         Obfita broda zwykle charakteryzuje psa, ,ale niektóre suki mogą się także poszczycić dobrym zarostem. Broda nadaje wilczarzowi charakterystyczny wygląd... Przed wystawa brodę nalezy umyć i wyczesać. Ogólnie rzecz biorąc nadmierne owłosienie górnej partii szyi, pod żuchwą i w okolicach uszu może zasłonić dobrą głowę. Nadmierne owłosienie należy wyskubać lub wyciąć nozyczkami do cieniowania (degażówki przyp. tłumacz.) unikając powstawania stopni między poszczególnymi partiami (rys. 5 - schemat przygotowania głowy).


         5. Kończyny przednie - całkiem proste, o mocnym kośćcu. Łokcie - dobrze ustawione pod psem.

         Kończyny przednie powinny być proste i równoległe. Nadmierne owłosienie na kończynach przednich może powodować wrażenie ciężkości lub braku szlachetnego wyrazu psa. Zbędne włosy na łokciach należy usunąć.


         6. Uda - długie i muskuralne, dobrze umięśnione podudzie, dobre wygięcie w stawie kolanowym.

         Uda są ważnym elementem. Długie muskuralne uda są typowe dla rasy. Poza tym pełnią ważną rolę w ruchu psa, gdyż stanowią o sile napędowej psa wyścigowego. Często na stawie kolanowym występuje nadmiar podszerstka i miękkiej sierści. To owłosienie może zamaskować dobre kątowanie w stawie kolanowym, a nawet, co gorsze, dać wrażenie sylwetki psa nie odpowiadającej wzorcowi rasy. Można usunąć nadmiar owłosienia tej partii kończyny przez wyskubanie, ale nalezy uważać, aby nie usunąć za dużo sierści - do gołej skóry. Równie ważny jest tył kończyny. Wiele wilczarzy ma tzw. "portki". które przyczyniają się do niepożądanego cięzkiego wyglądu tyłu. Może być konieczne silne wyskubanie sierści na tej partii. Także tutaj należy trymować z wyczuciem. Trymując nalezy stale kontrolować uzyskane efekty i porównywać je z zamierzonym. Prawidłowe wytrymowanie tylnych kończyn w rejonie stawu kolanowego i skokowego pozwala na znaczne poprawienie sylwetki psa i może przyczynić się do zwyciśtwa w przypadku psa średniej klasy. Rys. 7 wskazuje kończyny tylne widziane od tyłu psa odpowiednio przygotowanego i nie trymowanego. Nie trymowane i nie wyczesane uda dają wrażenie, że pies jest zbyt cięzki. Taki efekt daje zbyt obfite owłosienie i brak właściwej pielęgnacji. Wrażenie jest takie, że sylwetka psa jest zbyt zaokrąglona.






         7. Szata twarda i szorstka, szczególnie twarda i długa nad oczami i na żuchwie.

         Mało jest wilczarzy o typowej twardej, "drucianej" szacie. Trudno jest określić przyczyny tego stanu. To co przychodzi do głowy podczas studiowania wzorca wilczarza jest opis szaty teriera irlandzkiego. Taki rodzaj sierści teriera został osiągnięty i utrwalnony w rasie przez intensywne trymowanie. To może brzmieć jak klątwa dla większości właścicieli wilczarzy i nie zaleca się takiego postępowania. Jednakże rozsądne trymowanie może być czasami jedynym sposobem uzyskania dobrej szaty. Zbyt częste kąpiele także "psują" dobrą, twardą szatę. Do utrzymania czystości powinno wystarczyć szczotkowanie twardą szczotką przy użyciu odpowiedniego pudru.


         8. Tułów - wydłużony, dobrze ożebrowany, żebra wygięte, szeroki zad.

         Szczególnie charakterystyczną cechą charta jest wydłużony tułów. Taki tułów jest konieczny dla psa wyścigowego, co widać w charakterystycznym galopie. Aby uzyskać długość tułowia wilczarza należy go upozować, jak na rys. 1. Tylne kończyny powinny być tak ustawione, aby linia pionowa przebiegająca z tyłu uda dotykała przedniej krawędzi tylne łapy. Jeśli łapy ustawione będą przed tą wyimaginowaną linią spowoduje to obiżenie tyłu i pies będzie wyglądał na mniejszego niż jest w rzeczywistości. Pies tak ustawiony będzie także sprawiał wrażenie psa o słabej budowie.
         Dobre ożebrowanie nie oznacza beczkowatej klatki piersiowej. Wilczarz musi mieć głeboką klatkę piersiową, żebra powinny być skierowane ku tyłowi psa, płaskie i wygiete w kierunku mostka.


         9. Lędźwie - wysklepione, brzuch dobrze podciągniety.

         Wysklepione lędzwie i dobrze podciagnięty brzuch są charakterystyczne dla psów wyścigowych. Dobrze to widać u greyhoundów. Zasadniczo wilczarz ma taką samą budowę, lecz jest znacznie większy jeśli chodzi o skalę i proporcje. Wystawowy wilczarz powinien mieć regularnie trymowany brzuch, tak aby zapewnić pożądaną dolną linię - jak na rys.8 - schemat trymowania tułowia wilczarza.






         10. Uszy małe noszone jak u greyhounda.

         Wilczarz powinien mieć uszy w kształcie płatka rózy. Jednak wiele wilczarzy ma źle noszone uszy. Niestety niewiele można poprawić przez zabiegi pielęgnacyjne. Ogólnie zaleca się usuwanie (wyskubywanie) wszystkich długich włosów w i na uszach oraz skracanie włosów na krawędziach, a także trymowanie włosów wokół nasady uszu. To zapewni psu zadbany wygląd i zmniejszy optycznie uszy, ale oczywiście może też uwypuklić złe osadzenie lub noszenie uszu. Należy podkreślić, że trymowanie uszu, tak jak trymowanie lub cieniowanie innych partii musi być dopasowane do indywidualnych cech psa i ma zapewnić jak nakorzystniejszy wygląd. Wystawca/właściciel sam musi podjąć decyzję, które partie psa należy trymować i jak. Doświadczenie jest najlepszym doradcą.


         11. Łapy średniej wielkości, okrągłe, zwarte, palce wysklepione.

         łapy pełnią ważną funkcję u charta i wymagają szczególnej uwagi. Łapy charta powinny pomagac mu w spełnianiu roli psa wyścigowego. [...] Drugi i trzeci palec (zwłaszcza w tylnych łapach) powinny być dłuższe od palców: pierwszego i czwartego. Długośc tylnej łapy powinna zapewniać wzmocnienie efektu dźwigni. Oczywiście długość łapy musi być proporcjonalna do całego psa. Jednakże z wydłużoną łapą najczęściej jest związana wada polegająca na osłabieniu i spłaszczeniu łapy, a także gorszym związaniu palców. Łapa o dobrze wysklepionych palcach jest łapą silną, spręzystą, zapewniającą psu dużą wytrzymałość. Cechy te mogą zanikać wraz z wydłużeniem łapy, która w końcowych efekcie może ewoulować do tzw. łapy "papieżowej", bardzo płaskiej i o słabej strukturze. Dlatego też najlepsza dla wilczarza jest jest łapa pośrednia - wystarczająco długa, oby właściwie spełniała swoja rolę, ale nie za długa, aby nie zatraciła prawidłowej budowy.
         U psa wystawowego ważna jest odpowiednia pielęgnacja sierści na łapach. Rys. 9 ukazuje dwie łapy - jedną nie wytrymowaną i drugą właściwie przygotowaną. Zarys łapy nie trymowanej może dać wrażenie płaskiej "papieżowej" łapy zbyt dużej i niezgrabnej. Pazury powinny być obcięte. Pazury które stukają podczas ruchu psa, są zbyt długie, mogą doprowadzić do spłaszczenia i osłabiebia łap. Należy wytrymować nadmierne owłosienie na łapach i nadgarstkach. Lekkie wygięcie kończyny przedniej w nadgarstku powinno być widoczne, gdyż takie wygięcie jest charakterystyczne u psów wyścigowych.






         12. Szyja - długa, dobrze wygięta i bardzo silna.

         Nie ulega wątpliwosci, że jedną z najbardziej charakterystycznych cech chartów jest długa szyja. W pełnym wyciągniętym galopie pies wyciąga szyję do przodu, przez co środek cięzkości psa przesuwa się ku przodowi. Jeśli są jakieś wątpliwości co do roli długiej szyi w ruchu psa, zaleca się obejrzenie filmu z wyścigów greyhoundów, a zwłaszcza jak zachowują się one, aby nabrać prędkości .
         Wilczarz powinien mieć proporcjonalnie długą i wygiętą szyję. Wrażenie długości szyi może być spotęgowane przez odpowiednie trymowanie - usunięcie nadmiaru sierści u podstawy czaszki i na podgardlu tuż przy żuchwie (nie nalezy usuwac włosów z brody), delikatne przetrymowanie i odpowiednie uczesanie szaty na łopatkach i piersi (rys. 5 i 8 ). Innymi słowy, jesli głowa będzie wydawała się lżejsza, a szata na szyi będzie odpowiednio zaczesywana od głowy w kierunku łopatek i piersi, wówczas szyja będzie sprawiać wrażenie dłuższej i mocniejszej. Oczywiście każdy pies wymaga indywidualnego podejścia i nie ma uniwersalnego przepisu na najlepsze wyeksponowanie szyi.


         13. Klatka piersiowa - bardzo głęboka, umiarkowanie szeroka.

         Klatka piersiowa charta, podobnie jak i szyja, jest cechą charakterystyczną, odróżniająca rasy psów wyścigowych od innych. Budowę psa wyścigowego charakteryzuje głęboka pojemna klatka piersiowa i wysklepione lędźwie. Rasy pracujące mają tendencję do zwiększania pojemności klatki piersiowej poprzez jej szerokość, natomiast charty przez głębokość. Odpowiednia głebokość klatki piersiowej zapewnia wystarczające miejsce dla serca i płuc, ale musi też pasować do wielkości psa. Właściwe proporcje muszą być zachowane. Pies oglądany od przodu musi sprawiać wrażenie odpowiednio szerokiego, ale raczej płasko ożebrowanego niż beczkowatego. Porównanie doga z chartem irlandzkim tej samej wielkości pozwala na uchwycenie różnic w budowie klatki piersiowej i innych partii ciała. Te dwie rasy są wyraźnie różne. Właściwa pielęgnacja szaty wilczarza powinna uwypuklić charakterystyczne szczegóły budowy wilczarza. Należy zaczesywać sierść na klatce piersiowej w dół, a sterczące włosy na bokach klatki piersiowej trzeba usuwać przez trymowanie tak aby sierść przylegała płasko do żeber.


         14. Łopatki - muskuralne, ustawione ukośnie.

         Idealne ustawienie łopatek u wilczarza i innych chartów to nachylenie pod kątem 45 stopni do poziomu. Jedynym sposobem określenia położenia łopatek są oględziny przez dotyk. Pies o źle ukątkowanych kończynach przednich porusza się nieodpowiednio, co widać obserwując psa z przodu lub z boku. Pielęgnacja szaty nie ukryje ani też nie zminimalizuje (optycznie) niedostatecznego kątowania przodu. Należy natomiast odpowiednio wytrymować szatę psa na łopatkach, tak aby włosy ukłądały się płasko i nie przyczyniały się do wrażenia beczkowatości tułowia.


         15. Ogon - długi i lekko wygięty.

         Jasno i prosto mówiąc, ogon powinien być długi i prosty. Oczywiście mogą występować pewne odchylenia od powyższego, ale ogon zbyt krótki lub zawinięty jest zawsze uważany za wadliwy. Przygotowanie tej partii psa do wystawy polega na usunięciu nadmiaru sierści u nasady ogona, jeśli istnieje taka potrzeba. Czasami powinno dać w efekcie jednorodną grubośc ogona na całej jego długości, z lekkim tylko zwężeniem.


         16. Oczy - ciemne.

         Wzorzec mówi jasno, że preferowane są oczy ciemne. Ciemno umaszczone psy o jasnych oczach wyglądają dziwnie, nietypowo, gdyż istnieje duży kontrast między kolorem ich oczu i szaty. Natomiast psy jasne o nieco lepiej niz ciemne wyglądają z rozjaśnionymi oczami.

         Podsumowując powyższe rozważania dotyczące wystawiania i pielęgnacji wilczarzy należy przypomnieć wystawcom, że wystawianie psów to prawdziwy show. Przygotowanie psa do wystawy powinno polegać na najlepszym wyeksponowaniu jego dobrych stron i ukryciu słabych. Każdy pies jest inny i wymaga indywidualnego podejścia. A przede wszystkim wystawa powinna być zabawą i relaksem. Poza tym wystawa jest dla ludzi. Psy, gdyby mogły wybierać zostały by raczej w domu.

Robert Hunter         








© annagrolik & Bene Natus